ما در موقعیت های گوناگون زندگی روزمره، عواطف و هیجانات فراوان و متفاوتی را تجربه می کنیم که تا حد زیادی بر تصمیم گیری ها، اعمال و افکار ما تاثیر می گذارند; اما از آن جا که بشر متمدن امروز، سعی دارد رفتار خود را بیشتر به تعقل و تفکر نسبت دهد ، بنا بر این ، ارزش کمتری برای عواطف بشری قائل است. گویی عواطف، در کل موجودیت و هستی انسان، در مرتبه پایین تری از عقل قرار دارد، گرچه به لحاظ تکاملی، قبل از این که انسان به ظاهر منطقی و متفکر امروز وجود داشته باشد ، عواطف و هیجانات ، برای میلیون ها سال در سازگاری اجداد ما با شرایط محیط ، نقش بسیار مهمی داشته اند و هنوز هم بشر، بدون عاطفه، احساس پوچی می کند; چرا که بسیاری از مفاهیم زیباشناختی، از عواطف بشر سرچشمه می گیرند و گذشته از این، هیجانات، در ادامه بقای ما نقش کلیدی دارند.
ازدواج، نمونه بارزی است از تبادل هیجان ها و عواطف مثبت انسانی نسبت به انسان دیگر که در صورت موفقیت حالتی از شادکامی یا همان رضایت از زندگی است.
متاسفانه امروزه انسان، از نقش هیجانات خود که عامل بسیار مهمی در انگیزش و رفتار هستند، آگاهی کمی دارد. ما برای بیان بسیاری از عواطف خود، دچار فقر کلامی هستیم و واژه توصیف کننده حالت خود را نمی دانیم. این حالت، منجر به فقر ارتباطی بین همسران نیز می شود. شادکامی و سلامت ذهنی، در برگیرنده احساسات مثبتی مانند: لذت، آرامش، حس جریان داشتن و شیفتگی در زندگی است.
ازدواج می تواند عواطف مثبت را در زندگی مشترک، جاری و تقویت کند. عواطف مثبت، سه دسته اند:
.1 آنهایی که به گذشته مربوط هستند.
.2 آنهایی که به زمان حال تعلق دارند.
.3 آنچه به آینده مربوط است.
عواطف مثبت مربوط به گذشته، شامل: رضایت خاطر، خرسندی، کامیابی و حس سرافرازی می شود. خوش بینی، امید، ایمان و اطمینان نیز عواطف اصلی مربوط به آینده اند; اما عواطف مثبت مربوط به زمان حال، دو طبقه متمایز: لذات زودگذر و کامروایی پایدار را تشکیل می دهند. لذات زودگذر، از کانال های حسی به دست می آیند، مانند: احساسات ناشی از روابط جنسی، بوهای خوش و مزه های مطبوع.
تحقق اهداف عملی زندگی زناشویی و هدف های عاطفی هر یک از همسران ، مستلزم روحیه همکاری در برنامه ریزی، تصمیم گیری، تقسیم منطقی کار و اجرای موثر آن است.